Դիմումատուն՝ Ալլա Վլադիմիրովան, ազգությամբ ռուս է, ծնվել է 1957 թվականին և ապրում է Ռուսաստանի Ստավրոպոլ քաղաքում։ Գործը վերաբերում է Դիմումատուի ներկայացրած բողոքին՝ Ստավրոպոլում իրեն պատկանող «Ակվիլոն» ՍՊԸ կոչվող մանրածախ առևտրի ոլորտում գործող գործընկերության կրած հինգ տոննա շաքարավազի վնասի վերաբերյալ։
2001 թվականին Դիմումատուին պատկանող գործընկերությունը համաձայնության է եկել վաճառել շուկայի համար նախատեսված շաքարավազի մասնաբաժինը երկու անհատ ձեռներեցներին։ Այնուամենայնիվ, կնքված գործարքի մեջ սխալ է տեղի ունեցել, և քրեական գործ է հարուցվել երկու անհատ ձեռներեցների դեմ՝ «Ակվիլոն» ՍՊԸ Գործընկերությանը պատկանող սեփականության ապօրինի յուրացման կասկածանքով։
2007 թվականին դատավարությունը կասեցվել է, քանի որ նախնական հետաքննության ժամանակ Ռուսաստանի իշխանությունները չեն կարողացել պարզել, թե ով է տեղի ունեցած հանցագործության մեղավորը։ 2005 թվականին «Ակվիլոն» ՍՊԸ Գործընկերությունը դատական ծախսերի համար փոխհատուցում է ստացել։
Ռուսաստանի Դաշնության առևտրաարդյունաբերական պալատին կից մշտապես գործող արբիտրաժային դատարանը արձանագրել է, որ Դիմումատուի գործով իրականացվող քրեական հետաքննության քննիչն անփույթ է կատարել իր պարտականությունները և միայնակ է թողել գործընկերության սեփականությունը յուրացնելու մեջ մեղադրվող երկու անհատ ձեռներեցներին այն պահեստում, որտեղ պահվել է շաքարավազը։
Դիմումատուն իրեն պատկանող գործընկերության կրած նյութական վնասի փոխհատուցման գումարը ամբողջությամբ ստացել է 2007 թվականին։
Դիմումատուն բողոքել է, որ տեղի է ունեցել Մարդու իրավունքների եվրոպական կոնվենցիայի 6-րդ հոդվածի 1-ին կետի (արդար դատաքննության իրավունք) խախտում և թիվ 1 Արձանագրության 1-ին հոդվածի (սեփականության իրավունք) խախտում։ Դիմումատուն իր բողոքի մեջ նշել է, որ իր գործընկերության կրած նյութական վնասների փոխհատուցման վերաբերյալ վճիռը կայացվել է իր կողմից հայցը ներկայացնելուց երկու տարի անց։
Հաշվի առնելով վերը նշված գործոնները՝ Մարդու իրավունքների եվրոպական դատարանը արձանագրել է, որ տեղի է ունեցել կոնվենցիայի 6-րդ հոդվածի 1-ին կետի խախտում և թիվ 1 Արձանագրության 1-ին հոդվածի խախտում։ Դիմումատուի հայցը բավարարելու համար ՄԻԵԴ-ը արձանագրել է, որ կոնվենցիայի 44-րդ հոդվածի 2-րդ կետի համաձայն՝ վճիռն ուժի մեջ մտնելուց հետո՝ երեք ամսվա ընթացքում, Ռուսաստանը պարտավոր է ոչ նյութական (բարոյական) վնասի համար Դիմումատուին վճարել 1.500 եվրո գումարի չափով փոխհատուցում և 10 եվրո՝ դատական ծախսերի համար։ Հետևյալ գումարները պետք է փոխարկվեն պատասխանող պետության արժույթով՝ վճարման ամսաթվի դրությամբ գործող փոխարժեքով։
