Դիմումատուն՝ Իլյաս Անդերսենը, ազգությամբ նորվեգացի է, ծնվել է 1960 թվականին և ապրում է Շվեդիայի Մալմյո քաղաքում։ Գործի շրջանակներում Դիմումատուն բողոք է ներկայացրել՝ ոստիկանությունում պահելու ժամանակ իր հանդեպ վատ վերաբերմունքի վերաբերյալ։
2008 թվականին Հունաստանի Սալոնիկ քաղաքում ոստիկանությունը ձերբակալել է Դիմումատուին՝ գողություն կատարելու համար։ Առաջին ատյանի դատարանը նրան դատապարտել է վեց ամիս և տասը օրվա ազատազրկման։ Դիմումատուն բողոքել է, որ ոստիկանությունում պահելու ժամանակ ոստիկանության աշխատակիցների կողմից վատ վերաբերմունքի է արժանացել և ֆիզիկական բռնության զոհ է դարձել։ Դիմումատուն բողոքել է Դատարանի կայացրած որոշման դեմ, սակայն դատարանը մերժել է այն՝ վաղեմության ժամկետն անցնելու հիմքով։ Այնուհետև Դիմումատուն դիմել է Հունաստանի մարդու իրավունքների պաշտպանին և բողոք է ներկայացրել Հունաստանի գլխավոր դատախազին։ Գործի քննության ընթացքում պարզվել է, որ Դիմումատուն փորձել է փախուստի դիմել և անցնել պատի վրայով։ Փախուստի ժամանակ Դիմումատուն ընկել և վնասվել է, և ոստիկանության աշխատակիցները ստիպված են եղել ֆիզիկական ուժ գործադրել Դիմումատուի նկատմամբ՝ նրան ձերբակալելու և նրա փախուստը կանխելու նպատակով։ Այսպիսով, մեղադրող կողմը մերժել է Դիմումատուի ներկայացրած բողոքը՝ Դիմումատուին ձերբակալելու համար ոստիկանության աշխատակիցների կողմից նրա նկատմամբ հիմնավորված ֆիզիկական ուժ կիրառելու հիմքով։
Դիմումատուն բողոքել է, որ տեղի է ունեցել Մարդու իրավունքների եվրոպական կոնվենցիայի 3-րդ հոդվածի (խոշտանգումների արգելում) խախտում։ Դիմումատուն իր բողոքի մեջ նշել է, որ ֆիզիկական բռնության է ենթարկվել ոստիկանության աշխատակիցների կողմից կալանավայրում գտնվելու ժամանակ։ Դիմումատուն բողոքել է նաև իր դեմ հարուցված քրեական գործի հետաքննության արդարացիության մասին։
Այսպիսով, Մարդու իրավունքների եվրոպական դատարանը արձանագրել է, որ տեղի է ունեցել Մարդու իրավունքների եվրոպական կոնվենցիայի 3-րդ հոդվածի խախտում։ Դիմումատուի հայցը բավարարելու համար ՄԻԵԴ-ը արձանագրել է, որ կոնվենցիայի 44-րդ հոդվածի 2-րդ կետի համաձայն՝ վճիռն ուժի մեջ մտնելուց հետո՝ երեք ամսվա ընթացքում, Հունաստանը պարտավոր է ոչ նյութական (բարոյական) վնասի համար Դիմումատուին վճարել 10.000 եվրո գումարի չափով փոխհատուցում, որը պետք է փոխարկվի պատասխանող պետության արժույթով՝ վճարման ամսաթվի դրությամբ գործող փոխարժեքով։
