Դիմումատուն՝ Հուլյա Էբրու Դեմիրելը, ազգությամբ թուրք է, ծնվել է 1976 թվականին և բնակվում է Թուրքիայի Քիլիս նահանգում։ Գործը վերաբերում է Դիմումատուի ներկայացրած բողոքին՝ կանանց նկատմամբ խտրականության դրսևորումների պատճառով իրեն աշխատանքի չընդունելու որոշման վերաբերյալ։ Մասնավորապես՝ Դիմումատուն բողոքել է Թուրքական սահմանամերձ Քիլիս նահանգում էլեկտրաէներգիայի բաշխմամբ և իրացմամբ զբաղվող ընկերության կողմից անվտանգության աշխատակցի թափուր աշխատատեղի համար հայտարարված մրցույթին իր ներկայացրած հայցը մերժելու որոշման մասին։ Դիմումատուի խոսքերով՝ իրեն մերժել են աշխատանքի ընդունել որպես անվտանգության աշխատակից՝ աշխատանքի շուկայում առկա կանանց նկատմամբ խտրականության պատճառով։
1999 թվականին Դիմումատուն հաջողությամբ հանձնել է քաղաքացիական ծառայության պաշտոններ զբաղեցնելու համար անցկացված քննությունը և նշանակվել է Թուրքիայի «Բաշխիչ էլեկտրական ցանցեր» ընկերության Քիլիս քաղաքի մասնաճյուղի անվտանգության աշխատակից։ Այնուամենայնիվ, ընկերությունը հրաժարվել է աշխատանքի ընդունել Դիմումատուին՝ իգական սեռի ներկայացուցիչ հանդիսանալու և պարտադիր զինվորական ծառայություն չանցնելու պատճառով։ Այնուհետև, Դիմումատուն Թուրքիայի «Բաշխիչ էլեկտրական ցանցեր» ընկերության դեմ դատական գործ է հարուցել՝ կանանց նկատմամբ խտրական վերաբերմունքի մեղադրանքով։ 2001 թվականին Դիմումատուն հաղթել է դատական գործը, սակայն ընկերությունը բողոքել է Դատարանի կայացրած որոշման դեմ, և 2002 թվականի դեկտեմբերին Թուրքիայի Վարչական դատարանը չեղյալ է համարել Դատարանի կայացրած որոշումը։ Հետագայում, Դիմումատուն բողոքներ է ներկայացրել՝ իր գործով Դատարանի կայացրած որոշումը չեղյալ հայտարարելու և նոր որոշում հրապարակելու վերաբերյալ, սակայն նրա բոլոր բողոքները մերժվել են։ 2009 թվականի հունիսին Թուրքիայի Գերագույն դատարանը որոշել է անփոփոխ թողնել Վարչական դատարանի կայացրած որոշումը՝ չեղյալ հայտարարելով 2001 թվականին Դիմումատուի հայցը բավարարելու մասին Դատարանի կայացրած որոշումը։
Դիմումատուն բողոքել է, որ տեղի է ունեցել Մարդու իրավունքների եվրոպական կոնվենցիայի 14-րդ հոդվածի (խոշտանգումների արգելում) խախտում, 8-րդ հոդվածի (անձնական և ընտանեկան կյանքը հարգելու իրավունք) խախտում և 6-րդ հոդվածի 1-ին կետի (արդար դատաքննության իրավունք) խախտում։ Դիմումատուն իր բողոքի մեջ նշել է, որ Վարչական դատարանի և տեղի իշխանությունների կայացրած որոշումները կանանց նկատմամբ խտրական վերաբերմունքի դրսևորումներ են։ Վերջինս իր բողոքի մեջ նաև նշել է, որ ներպետական դատական ատյանները միմյանց հակասող որոշումներ են կայացրել և պատշաճ կերպով չեն իրականացրել իր գործով հետաքննությունը։
Հաշվի առնելով վերը նշված գործոնները՝ Մարդու իրավունքների եվրոպական դատարանը արձանագրել է, որ տեղի է ունեցել Մարդու իրավունքների եվրոպական կոնվենցիայի 14-րդ հոդվածի խախտում և 6-րդ հոդվածի 1-ին կետի խախտում։ Դիմումատուի հայցը բավարարելու համար ՄԻԵԴ-ը արձանագրել է, որ կոնվենցիայի 44-րդ հոդվածի 2-րդ կետի համաձայն՝ վճիռն ուժի մեջ մտնելուց հետո՝ երեք ամսվա ընթացքում, Թուրքիան պարտավոր է ոչ նյութական (բարոյական) վնասի համար Դիմումատուին վճարել 11․000 եվրո գումարի չափով փոխհատուցում, որը պետք է փոխարկվի պատասխանող պետության արժույթով՝ վճարման ամսաթվի դրությամբ գործող փոխարժեքով։
